FILIP BISSCHOP
schetsen - tekeningen - friezen - labyrinten
GEERT TAILLIEU
Vernissage tentoonstelling Gemeentehuis Meulebeke, 12 januari 2024
Poetische beschouwing
"
"
Beste kunstminnenden,
Toen Filip een tiental jaar geleden met open armen in onze burenvriendengroep werd verwelkomd, ontdekten Filip en ik bij onze kennismaking tal van gemeenschappelijke interesses. De vaststelling dat we beiden voor onderwijzer gestudeerd hadden aan de Normaalschool in Torhout zorgde in onze eerste babbels voor heel wat herkenbare verhalen, maar we vonden elkaar ook al vlug in onze interesse voor kunst, muziek en poëzie. En zo leerde ik Filip ook kennen als tekenaar en schilder. Bij een bezoek aan zijn prachtig tuinatelier herkende ik mij volledig in de ervaring waarover modejournaliste Veerle Windels schreef na haar bezoek aan het atelier.
Zij omschreef het als volgt :
Zo’n atelier van een vakman voelt altijd aan als een walhalla dat je betreden moet op kousenvoeten. Je wordt immers toegelaten in een plek waar iemand zich, vaak alleen, overlevert aan zijn of haar diepste zielenroerselen. Bij Filip Bisschop is dat niet anders. Zijn atelier ga je in stilte binnen.
Aldus Veerle Windels.
Mijn bezoekervaring inspireerde mij tot het volgende gedicht:
Atelierbezoek
Engelengezang verwelkomt de passant
in dit intieme heiligdom
geliefkoosd toevluchtsoord van de schepper
in een pastoraal decor
Binnen de warme beslotenheid
van deze maagdelijk witte uterus
groeien subtiel prille lijnen
tot sierlijk sensuele naakten
anoniem en onbereikbaar nabij G.T.
Dichter en essayist Roland Jooris heeft vaak creatief geschreven over zijn relatie tot de beeldende kunst. Tot 2005 was hij zelfs 6 jaar lang conservator van het Roger Raveelmuseum in Machelen-aan-de-Leie. Dit gedicht van Roland Jooris verwoordt perfect wat tekenaars als Filip Bisschop drijft.
GETEKEND
Wie tekent bakent stilte af, bezweert de tijd,
trekt zich terug, laat weg, houdt enkel vast
wat naar essentie leidt: de stengel van een naakt, de stugge stoel, het kruis, de man vervreemd van zijn aanwezigheid.
Wie tekent zoekt de onthechting van het niets
in de verwondering van wat een lijn, een vlek, een veeg tot leven brengt: het bestaan dat
uit de dingen breekt, de ziel die potlood
heet of inkt, grafiet of krijt, de hand
die dan van hoger komt. R.J.
Ook Filip schreef zelf een gedicht over het tekenen en schetsen :
SCHETSEN
inktzwart pint de pen zich vast, krast
op het scherp van de snee
in spatten, in sporen komen
pijnpunten naar voren,
getekend voor het leven F.B.
Die verwondering van Roland Jooris, hoe een getekende lijn vanuit het niets iets tot leven kan brengen, dat was ook mijn verwondering en bewondering toen ik het werk van Filip leerde kennen. Ik was in de ban van het bonte lijnenspel dat Filip met houtskool en inkt op papier neerzette. En ik zag een link met de tweede grote passie van Filip : de muziek en zijn engagement als koorleider. Het spel van lijnen etaleert zich voor mij als een muziekpartituur, levendig en allegro. Dit komt duidelijk tot uiting in de friezen en labyrinten die Filip tekent. Bijna tot abstractie herleid, ontstaat een dartele symfonie van vrouwelijke lijnen, een vederlichte dans van gelaatloze nimfen. Over zijn labyrinten schreef Filip volgend gedicht :
LABYRINT
het lichaam valt in poses
niet te vatten
keer op keer probeer ik het weer
verlies mij in een labyrint
op zoek naar daar
waar het opnieuw begint F.B.
Een aantal tekeningen kleurt Filip in met het oker uit de bodem van Roussillon, toevallig mijn favoriete kleur. Zijn werk is een uitbundige ode aan de schoonheid, de elegantie en de sensualiteit van de vrouw en het vrouwelijk naakt. De titel van deze tentoonstelling is dan ook terecht : ‘Hommage à la femme’. Die titel leende ik graag voor een gedicht van mij bij een werk van Filip.
HOMMAGE A LA FEMME
In een elysisch tafereel
onthult zij
onbevangen sensueel
haar speelse lijnen
en steelt
in alle poses
de okeren zon
van Roussillon G.T.
Dat wij ook de liefde voor taal en poëzie delen, wordt duidelijk in de twee volgende lofdichten van Filip aan de schoonheid van de vrouw.
NAAKT 1
Vrij ongedwongen
zit zij in een leeg decor van gevangen wit.
Er is geen kijker - geen tekenaar.
Geen pose - geen misbaar - geen gêne
zij geniet.
Naamloos is zij
Vrouw en
Schoonheid vertrouwt zich toe aan het licht. F.B.
NAAKT 2
Als een lendendoek geweven
als een beeltenis gegeven
van wat ons dierbaar is:
het leven.
Verstild, ingekeerd, vereerd:
Schoonheid als een troost
misschien. F.B.
Tot slot een gedicht met een kwinkslag van Filip Bisschop.
“Het is immers altijd aangenaam om te eindigen met een glimlach’, aldus de kunstenaar zelf.
FRIES (een grapje)
Hij schreef een muziekstuk:
"Compositie vol lege maten" .
Dat viel erg tegen,
geen mens luisterde ernaar.
Toen tekende hij maar
een fries vol ledematen. F.B.
Laat jullie vanavond zonder schroom bekoren en verleiden door de vrouwen van Filip Bisschop, en ga mee in hun dans om de vreugde van het leven.
Of zoals de schrijver en schilder Kahlil Gibran ooit schreef :
"
"
We leven slechts
om schoonheid te ontdekken.
Al het andere is een vorm van afwachten.
