Ik kom wel vaker in het atelier van een vakman. Dat kan een kunstenaar zijn, een modeontwerper of patroontekenaar, kortom: iemand die zijn passie tot uiting brengt via de zintuigen, met handen of voeten, met materiaal en stof. Zo’n atelier voelt altijd aan als een walhalla dat je betreden moet op kousenvoeten. Je wordt immers toegelaten in een plek waar iemand zich, vaak alleen, overlevert aan zijn of haar diepste zielenroerselen. Waar artiesten uit welke discipline ook zich te goed doen aan materie, na zich te hebben gelaafd aan inspiratie en ongebreidelde fantasie. Bij Filip Bisschop is dat niet anders. Zijn atelier ga je in stilte binnen. Niet veel later sta je oog in oog met tekeningen, friezen en labyrinten die niets en tegelijkertijd heel veel aan het toeval overlaten. Wie maar heel even kijkt, ziet lijnen die bewegen van onder naar boven, van links naar rechts. Het lijkt op een soort écriture automatique, maar het is natuurlijk veel meer dan dat. Want wie nog eens kijkt en blijft kijken, ziet lijnen van lijf. Is het heup? Is het een borst? Is het een voet? Een dij misschien? Het is zeker geen gezicht, want die gaat Filip uit de weg. Dat levert extra spanning op. En weer voer voor een eigen verhaal en eigen interpretatie. De kunstenaar heeft immers niks met gezichten, wel alles met die ene vrouw die voor alle vrouwen staat en op die manier ieder van ons aanspreekt. Ze sprankelt en straalt via haar lichaamshouding. Ze leeft op doek dankzij haar lijf. Wie kijkt en blijft kijken, krijgt in gedachten en dankzij een beetje fantasie haar glimlach als geschenk.

 

De kunstenaar tekent en schildert al een leven lang. Naar levend model bouwt hij een wereld op die schoonheid centraal stelt. Door jarenlange oefening, door tekeningen die meer dan eens in de prullenmand terecht kwamen, door de lat telkens weer hoog en misschien nog hoger te leggen, krijgen we dit resultaat: een expo die luistert naar de naam Paysages Féminins. De vrouw als landschap. De vrouw als natuur. De vrouw als zoveel meer dan een lichaam. Want allicht doet fantasie ook nu weer iets met ons: we kijken naar dit werk en gaan mee in dat bonte spel van welgekozen lijnen. We zitten net niet in het hoofd van de kunstenaar. Maar we voelen wel de kracht van het beeld. Dat wat vooral niet getoond wordt. Wat tussen de lijnen glipt. En wat Filip zelf haast vertederend la jouïssance noemt. De geneugten. Het genot.

 

Is de kunstenaar een hedonist pur sang? Iemand die zonder gène in het leven staat en op alle vlakken bourgondisch leeft? Ik denk van wel. Hij geniet van die sensuele lijnen van lijf. Maar tegelijk zijn ze ook essentieel in zijn bestaan. Hij vertelde me dat een grote rouwperiode in zijn leven enkel overleefd werd dankzij de schoonheid rondom. Het tekenen en schilderen zelf gaf hem nadien weer voldoening. Een reden om te creëren en anderen te laten delen in die schoonheid.

 

Wat hebben we veel te danken aan kunstenaars als Filip. Ze houden ons een spiegel voor van wat het leven zijn kan. We krijgen de kans om mee op te gaan in het genot, door het bonte lijnenspel te aanschouwen en wat we zien een eigen leven te laten leiden. Wat we zien, zijn immers de krijtlijnen van het leven. Ze ogen eenvoudig, zo op het eerste gezicht. Maar de simpelste lijnen zijn altijd de moeilijkste.

 

Tot slot nog dit: dat de expo Paysages Féminins heet, mag niet verbazen. Filip tekent met houtskool en inkt en met zogenaamd ocre de Roussillon. Een kleur afkomstig van het pigment in de aarde in de buurt van Roussillon, een plek waar de kunstenaar vele jaren geleden al eens kwam op doortocht naar het Zuiden. Maar daar houdt de link met Frankrijk niet op. Er is ook dat ene gedicht van Paul Eluard, genaamd L’Extase. Dat begint met de wonderlijke zinnen: ‘Je suis devant ce paysage féminin comme un enfant devant le feu’ Wie hier vandaag op de benedenverdieping van het André Demedtshuis rondloopt, zal ook het oker van Roussillon opmerken. En een pasteltekening met de titel “Montclus”, het dorpje in Zuid-Frankrijk waar realiteit en fantasie deze kunstenaar voor het eerst aan het schetsen kregen.